درس‌هایی از طولانی‌ترین تحقیق بر روی خوشحالی

مقدمه سخنرانی معمولا نباید طولانی باشد. گاهی استثناهایی را شاهد هستیم؛ مثل سخنرانی دنیل پینک با عنوان انگیزه، که چون باور مساله دشوار بود، زمان زیادی به تبیین مساله سپری شد. گاهی هم کاری که انجام دادید آنقدر بزرگ است که لازم است بزرگی کار را به خوبی به مخاطب نشان دهید. اثرگذاری پیام، وابسته به میزان بزرگی کار انجام شده است؛ مانند سخنرانی “رابرت والدینگر”

آقای والدینگر ابتدا به بیان مساله و اهمیت آن می‌پردازد: چه چیزی باعث سلامتی و شادی در زندگی می‌شود؟ چرا باید این مساله را بدانیم؟ برای اینکه بدانیم در زندگی بر روی چه چیزی سرمایه‌گذاری کنیم.

چون ممکن است حدس اولیه این باشد که از آدم‌های شاد و سلامت بپرسیم در زندگی چه کرده‌اند، می‌گوید حافظه انسان‌ها خیلی قوی نیست و نمی‌توانیم به جوابی که می‌دهند اتکا کنیم. راه حل این است که، اگر می‌شد، تمام زندگی یک انسان را ببینیم و مطالعه کنیم. بعد ادامه می‌دهد: ما این کار را کرده‌ایم.

هنگامی که می‌گوید شبیه این تحقیق را نداریم، سعی می‌کند ادعای خود را #باورپذیر کند. هنگامی که می‌گوید در تحقیق‌های شبیه به این معمولا یا افراد تحت بررسی از تحقیق خارج می‌شوند، یا محققین می‌میرند و کسی ادامه نمی‌دهد یا بودجه قطع می‌شود، کافی است برای اینکه باور کنیم مشابه این تحقیق وجود ندارد.

ترکیب_منطق_و_احساس را در مقاطعی از این سخنرانی می‌شود دید؛ مثلا به جای اینکه بگوید این تحقیق از ۷۵ سال پیش شروع شد، می‌گوید بنیانگذاران این تحقیق هرگز گمان نمی‌کردند که بعد از ۷۵ سال من اینجا ایستاده باشم و بگویم تحقیق ادامه دارد.

هنگامی که می‌گوید “چه به دست آوردیم از صدها هزار ورقه‌ای که جمع کردیم” سعی در تحریک کنجکاوی مخاطب برای شنیدن نتیجه تحقیق دارد.

هنگام بیان نتیجه تحقیق، ابتدا حدس معمول را رد می‌کند؛ می‌گوید در مورد ثروت و شهرت نیست؛ سپس می‌گوید در مورد روابط است.

استفاده از #سه‌تایی‌ها را در این سخنرانی نیز شاهد هستیم. تعداد درس‌های بیان شده سه تاست.

پس از بیان درس‌ها، شاهد #دعوت_به_اقدام هستیم.

همچنین بیان یک #نقل_قول و #تکرار پیام اصلی در انتها، از دیگر نکات این سخنرانی است.

چیزی که می‌توانست این سخنرانی را اثرگذارتر کند این بود که بعد از بیان هر درس یا نکته، برای آن #شاهد بیاورد؛ یعنی با ذکر یک داستان یا آمار، آن را باورپذیرتر کند.